Chciałam ci tego ranka przynieść moje róże, Ale bukiety jednak stały się tak duże, Że pękły wstążki, w które chciałam je owinąć, I wszystkie róże z mojej uleciały dłoni Ku morzu, wiatr wraz z falą w nieznane je goni I przecież nie powrócą już, bo wszystkie zginą. Fale stały się przez nie czerwone jak płomień, Sukienka moja tylko pachnie tak jak one, Pooddychaj więc nimi wieczorną godziną.. Marcelina Desbordes-Valmore

+++++

+++

Super

BDB +++

...bardzo 'zatrzymuje' i nie tylko 'spokój' portretu, bardzo mi się podoba...